کسی نبود بیاید بدوزد

هیچ وقت دستور انجام کاری را به خانم نمی دادند. خانم می گفتند: «وقتی دگمه پیراهنشان می افتاد، می گفتند: «می شود این پیراهن را بدهید بدوزند؟» نمی گفتند: «خودت بدوز» یا احیانا اگر روز بعد دوخته نشده بود نمی گفتند: «چرا ندوخته اید؟» می گفتند: «کسی نبود بیاید بدوزد؟»

تا آخر عمرشان هیچ وقت به خانم نگفتند «یک لیوان آب به من بدهید» امّا خودشان مکرر این کار را انجا میدادند.

* خانم فاطمه طبا طبایی (عروس امام)

بر گرفته از کتاب “زندگی به سبک روح الله” نوشته “علی اکبر سبزیان”