سه دهه مواجهه غرب و انقلاب اسلامی

جهت گیری کلی سیاست خارجی دولت آمریکا در برابر ایران ، از آغاز پیروزی اسلامی ، دشمنی با نظام جمهوری اسلامی وبر اندازی آن بوده است. آمریکایی ها در این راه از هیچ اقدامی که آن را موثر می دانستند، فروگذارنکردند.این اقدامات در دهه نخست انقلاب اسلامی ، یعنی از سال ۱۳۵۷ تا سال ۱۳۶۷ بیشتر نظامی و سخت افزاری بود، که به عنوان مثال ، می توان از جنگ مخرب و خانمان سوز عراق علیه ایران به مدت هشت سال ، تجهیز کامل تسلیحاتی و حمایت قاطع سیاسی از رژیم بعث عراق ، رویارویی مستقیم ارتش آمریکا با ایران در جنگ خلیج فارس ،

کودتای نظامی نوژه ، حمله نظامی برای آزاد سازی گروگانهای آمریکایی ، حمایت از منافقین در انجام ترورهای کور و ترور شخصیت های عالی رتبه نظام مانند:شهدای هفتم تیر ، شهدای هشتم شهریور ، شهدای محراب ، تحریم های نظامی و اقتصادی و بایکوت سیاسی در مجامع بین المللی نام برد. این سیاست ، رویکرد غالب دولت ایالات متحده آمریکا در بر اندازی نظام جمهوری اسلامی ایران ، دردهه اول انقلاب بود.

آمریکایی ها پس از تحمل شکست های پی در پی و اذعان به نا کارآمدی این سیاست در سرنگونی نظام جمهوری اسلامی ، از دهه دوم انقلاب ، جهت حرکت های تخریبی وبراندازانه ی

خود را به سوی پروژه های نرم افزاری تغییر دادند. اما از دهه سوم وبه طور مشخص از خرداد ۱۳۷۶به بعد، این رویکرد وارد فاز جدیدی شد. هدف از اجرای این پروژه ها اولا: تهی سازی نظام از اصول وارزشهای حاکم بر جامعه دینی و انقلابی ایران و ثانیا : گسترش ناامنی وبی ثباتی در ابعاد سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی بود.

البته سران ماجراجو  وملیتاریست آمریکا که همواره با جنگ و باروت ، خو کرده اند ، هر از گاهی با بهانه قرار دادن موضوعاتی نظیر :نقض حقوق بشر، حمایت ایران از تروریسم ، اخلال ایران در روند صلح خاورمیانه و….تهدیدهایی را علیه ملت ایران مطرح می کردند.

پس از وقایع یازدهم سپتامبر که همینه و ابهت آمریکا در جهان ، شکست شد، سران این کشور با لحنی جدی تر از گذشته و با بهانه قراردادن مبارزه با تروریسم ، ایران را بارها به حمله نظامی تهدید کردند و با نامیدن ایران به عنوان ((محور شرارت)) در جهان ، خواستار خشکانیدن ریشه ملت ایران شدند، لکن واکنش قاطع و شجاعانه مقام معظم رهبری و فرماند هان رشید نظامی کشور، آنها را به عقب نشینی واداشت.

هرچند نمی توان ترس ووحشت برخی از سیاسیون مصلحت اندیش اصلاح  طلب که بر بخش های مهمی از حاکمیت سلطه داشته اند را انکار کرد، اما آنچه مسلم است این که آمریکایی ها

با توجه به تجارب گذشته خود، به رغم تهدیدهای مکرر، هیچ رغبتی برای پنجه انداختن و رویارویی نظامی با ایران اسلامی را ندارند و ترجیح می دهند سیاستهای باز دارنده خود را در فاز نرم افزاری تعقیب کنند.

پروژه بی ثبات سازی در حقیقت یکی از روش ها و راهکارهای   جنگ نرم یا مبارزه بدون خشونت است. در این رویکرد ، تلاش می شود تا کاراترین روش ها وتا حد امکان با کمترین خشونت برای براندازی و نابودی حکومت های رقیب ، آموزش داده شود.

معنای براندازی نرم

کلیه اعمال و فعالیت های غیر قانونی که بر ضد مصالح یک کشور انجام می شود و هدف نهایی از آن واژگون کردن حکومت وقت می باشد. به عبارت دیگر تغییر سیستم سیاسی یک کشور و یا ایجاد تغییر و تحول اساسی در ارزش های اساسی یک نظام . این تغییر گاهی از طریق رفتارهای خشونت آمیز مثل کودتا، ترور، تحمیل جنگ و…صورت می گیرد و گاهی از طریق مسالمت آمیز وبا اجرای برنامه ای حساب شده و دراز مدت برای نفوذ در ارکان سیاسی یک نظام قابل اجراست. نتیجه هردو اقدام منجر به تغییر سیستم ودرنهایت براندازی خواهد شد.

برگرفته از کتاب گذر از فتنه