سبوى عاشقان

بــــــرخيز مطربا، كه طرب آرزوى ماست         چشم خــــرابِ يارِ وفــــــــــادار سوى ماست

ديـــــوانگى عاشق خوبان، ز باده است          مستى عاشقـــــــــان خدا، از سبوى ماست

مـــــــــــــا عاشقان، ز قله كـوه هدايتيم        روح الامين به “سدره” پى جستجوى ماست

گلشن كنيد ميكــــــــــده را، اى قلندران         طيـــــــــر بهشت مــى‏زده در گفتگوى ماست

با مطربان بگــــــو كه طـــرب را فزون كنند        دســـت گــــداى صومعه بالا به سوى ماست

ســــاقى، بـــــريز باده گلگون به جام من        اين خُـــــــمِّ پــــــر ز مى، سببِ آبروى ماست

بـــــــاد بهــــــــــار پــرده رخسار او گشود       ســـــرخىّ گــــــــل ز دلبر آشفته روى ماست

اى پــــــردگى كه جلوه ات از عرش بگذرد      مهــــــر رُخــــت عجين به بُن موى موى ماست