خانه عشق

خــانه عشق است و منزلگاه عشّاق حزين است         پــــــايـــــــــــه آن بـرتر از دروازه عرشِ برين است

ايـــــــن ســـرا، بارافكن مى‏خوردگان راه يار است         با پريشان حالى و مستى و بيهوشى قرين است

از جهــــان هستى و ملك جهان بينى برون است         بــــا گروه نيستى جويان عاشق، همنشين است

مسكن ســــــوداگرانِ روى يـار گلعـــــــــذار است         مــــــــركـــــــــــز دلدادگان آن نگارِ مه جبين است

پــــــــــرده داران حـــــــــــرم فـــرمانروايان طريقند         بــــــانـــــــــــى اين بارگه آواره از روى زمين است

عــــــاكف اين كعبه وارسته ز مدح اين و آن است         خـــــــــادم اين ميكــــده دور از ثناى آن و اين است