یوم‌الله ۹ دی؛ میخ محکم ملت بر تابوت فتنه‌گران و معاندان نظام

خرداد ۸۸ فرا رسید؛ انتخابات ریاست جمهوری با مشارکت ۸۵ درصدی مردم برگزار شد و ملت یکبار دیگر وفاداری خود را به نظام جمهوری اسلامی نشان دادند. اما انگار گروهی که کینه و عداوت ۳۰ ساله با نظام، مردم و در رأس آن با ولایت فقیه داشتند به دنبال بهانه می‌گشتند. اینان رسیدگی به اعتراضات‌ خود را نسبت به نتایج انتخابات علی‌رغم وجود همه راه‌های قانونی، از راه‌های غیر قانونی و غیر مشروع برگزیدند.

جریان فتنه و عوامل داخلی‌اش، گروه‌های انحرافی مانند فرقه ضاله بهایت، تصوف، سلطنت‌طلبان و منافقین و خلاصه همه کسانی که در طول ۳۰ سال از عمر پربرکت انقلاب اسلامی سیلی‌های محکمی از نظام خورده بودند وارد کارزار شده و علی‌رغم آنکه رهبری معظم انقلاب همه آنها را به سعه‌صدر و پیگیری مطالبات و اعتراضات خود از راه قانونی فراخواندند، اما آْنها دنبال بهانه‌ دیگری بودند.

آنها تنها راهی که برای دست یافتن به خواسته‌های نامشروع خود می‌دانستند برهم زدن نظم عمومی و اغتشاش بود و مردم نیز هشت ماه همچون هشت سال دفاع مقدس در برابر جریان‌های معاند نظام به خوبی ایستادند.

جریان فتنه و تاکتیک‌های اجرایی آن بعد از انتخابات را می‌توان این چنین تعریف کرد:
۱- انجام عملیات روانی گسترده، القای شبهه در عدم سلامت انتخابات
۲- تلاش در جهت تضعیف جایگاه ولایت فقیه و عدم فصل‌الخطاب بودن مقام معظم رهبری
۳- اردو کشی خیابانی قبل و بعد از انتخابات
۴- همسویی با طراحان بیگانگان و ترویج نافرمانی مدنی
۵-  صدور بیانیه‌های تحریک آمیز
۶- شبیه سازی رفتارهای انقلاب اسلامی درسال ۵۷
۷-تخریب اعتماد مردم به رسانه‌های داخلی و سوق دادن به رسانه‌های بیگانه
۸- تحریک و جریحه‌دار کردن احساسات مذهبی و ملی مردم

به بیانی موجزتر یک بسیج همگانی و همه جانبه برای براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران تعقیب می‌شد و جنبش سبز گزینه‌ای بود که با بهره‌گیری از شورش هویت‌ها و گفتمان‌های حذف و طرد شده شامل تمامی معاندان داخل و خارج که سعی در به راه انداختن یک انقلاب تمام عیار سیاسی و اجتماعی مطابق با الگوهای غیر اسلامی و غربی داشتند، انتخاب شد.

جنبش موسوم به سبز به عنوان تفکری که راهبرد اساسی آن بر استفاده از گروه‌های سلطنت‌‌طلبان، منافقین، بهائیان و… تأ‌کید دارد با توجه به ملاحظات فرهنگی، قومی، زبانی، جنسی‌، دینی و سیاسی تفکری این چنینی را به منشور جنبش سبز تبدیل کرد و سردمداران این جنبش از آن به‌عنوان نماد وحدت‌بخشی تمام گروه‌های معاند و برانداز قومی، ملی و قبیله‌ای علیه نظام استفاده کردند.

فتنه‌گران اموال عمومی را آتش زدند،‌ امنیت‌ مردم را در لابه‌لای اقدامات هتاکانه خود به خطر انداختند، مسجد آتش زدند و به پایگاه بسیج حمله کردند و خلاصه اینکه هرچه خواستند انجام دادند و اقداماتشان را خوراکی برای رسانه‌های معاند غربی قرار دادند. اما ملت ما باز هم صبوری کرد و فکر کرد آنها باید روز قدس را ببینند و نمازجمعه میلیونی‌ پشت سر رهبر عزیز را نظاره کنند اما انگار چشم‌هایشان تیره و تار و بر روی حقیقت بسته شده بود.

قصه ادامه یافت تا اینکه به روز عاشورا رسید و هتاکان، حرمت عزاداران اباعبدالله (ع) را هم نگه‌ نداشته و شمشیر از رو بستند و ولایت را نشانه گرفتند و با کف و سوت و هلهله عاشورای سرخ سید و سالار شهیدان را که میراث بیش از ۱۴۰۰ ساله اسلام است، به سخره گرفتند و پرچم عزای حسین(ع) را به آتش کشیدند. این حرکت و بی‌حرمتی دیگر با هیچ چیزی قابل معامله نبود. اما انگار تاریخ می‌خواست تکرار شود اما با شکل و محتوایی جدید! فتنه‌گران همان پیاده‌ نظام لشکر عمرسعد بودند که بعد از ۱۴۰۰ سال هدفشان از بین بردن فرهنگ متعالی عاشورا بود.

۹دی فرارسید و مردم با اقتدار به ولی فقیه زمان خود پرچم‌های به زمین افتاده سالار عاشوراییان را با صلابت و اتحاد به دست گرفتند و زن و مرد، کودک و نوجوان و جوان، کارگر و کارمند و خلاصه همه مردم سرریز خشم خود را از نااهلان و نامحرمان نظام جمهوری اسلامی با بصیرت تمام در خیابان‌ها به نمایش گذاشتند و اینگونه پرونده هشت ماه اغتشاش و آشوب معاندان و قسم‌خوردگان علیه نظام را پیچیدند و این فتنه بزرگ با همه خسارت‌ها وآسیب‌هایی که به مردم و نظام وارد کرد، ثمره زیبایی به همراه داشت که همان «بصیرت»‌ است.

بصیرتی مثال زدنی که فقط مردمی آن را دریافتند که فتنه ۸۸ را از سر گذراندند و نظام خود را تا سال‌های سال برای مواجه‌ با فتنه‌های بزرگتری که در راه انقلابشان ایجاد خواهد شد، بیمه کردند.