زندگی نامه حضرت آیت‌الله محمد تقی بهجت

حضرت آیت‌الله محمد تقی بهجت در اواخر سال 1334 ه- ق، در شهر مذهبی فومن واقع در استان گیلان، چشم به جهان گشود.

شانزده ماه از عمرش نگذشته بود که مادرش به سرای باقی شتافت و از اوان کودکی طعم تلخ یتیمی را چشید.

تحصیلات ابتدایی حوزه را در مکتب خانه فومن به پایان رساند.

سال 1348 ه- ق، برای تکمیل دروس حوزوی عازم (عراق) شد.

حدود چهار سال در کربلای معلی اقامت گزید و از فیوضات سیدالشهدا(ع) استفاده می‌کند.

در سال 1352 ه- ق برای ادامه تحصیل به «نجف اشرف» رهسپار شد و در محضر آیات عظام همچون حاج شیخ مرتضی طالقانی(ره) آقا ضیای عراقی و میرزای نائینی(ره)، کسب فیض نمود.

بعد از آن وارد حوزه درسی آیت الله حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی شد.

افزون بر این ایشان از محضر آیات عظام حاج سید ابوالحسن اصفهانی و حاج شیخ محمد کاظم شیرازی (ره)، و آیت الله سیدحسن بادکوبه‌ای(ره) استفاده نمود.

حضرت آیت الله بهجت پس از ورود به قم، خدمت آیات عظام کوه کمره‌ای و حضرت آیت الله بروجردی حضور یافت و در بین شاگردان درخشید.

پس از فوت آیت الله اراکی جامعه مدرسین نام ایشان را به عنوان مرجع تقلید در لیست هفت نفری مراجع اعلم جهان اسلام منتشر کرد.

خشوع و فروتنی آیت الله به حدی بود که ایشان خود را با نام العبد محمد تقی بهجت معرفی می‌کرد.

محمدتقی بهجت در 27 اردیبهشت 1388 دعوت محبوبش را لبیک گفت.

پیکر مطهر عبد صالح خدا یاردیرینه ولایت در جوار حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.