مبتلاى دوست

بــــــــــاد صبا، گذر كنى ار در سراى دوست         بر گو كه: دوست سر ننهد جز به پاى دوست

مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار          مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست

كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت، كباب          انصافْ خـــود بده كه بُوَد اين سزاى دوست؟

مجنــــون اسير عشق شد؛ امّا چو من نشد          اى كـاش كس چو من نشود مبتلاى دوست