خوش به حال من که چنین همسری دارم

علاقه و محبّت وافری به همسرشان داشتند به طوری که خانم در یک طرف قرار داشت و بچه ها در طرف دیگر و این دوست داشتن با احترام خاصّی همراه بود. یک بار خانم مسافرت رفته بودند، آقا خیلی دلتنگی می کردند. وقتی آقا اخم می کردند ما به شوخی می گفتیم اگر خانم باشد، آقا می خندند، وقتی نباشد آقا ناراحت هستند و اخم می کنند.

هرچه سر به سر آقا گذاشتیم، اخم ایشان باز نشد. بالاخره من گفتم: «خوش به حال خانم که شما این قدر دوستشان دارید.»

آقا گفتند: «خوش به حال من که چنین همسری دارم. فداکاری که خانم در زندگی کردند، هیچ کس نکرده است.»

* خانم زهرا اشراقی(نوه امام)

بر گرفته از کتاب “زندگی به سبک روح الله” نوشته “علی اکبر سبزیان”