سخن دل

عـــاشق دوست ز رنـــــگش پيداست          بيدلــــــــــى از دل تنگـــش پيداست

نتــــــــــوان نــــــرم نمودش به سخن          ايــــن سخن، از دل سنگش پيداست

از در صلح بــــــــــرون نـــــايد دوست           ديگـــــــر امـــــروز، ز جنگش پيداست

مَى زده است، از رُخ سرخش پرسيد           مستـــى از چشم قشنگش پيداست

يار، امشب پى عاشق كشى است           مـــــن نگويـــــــم؛ ز خَدَنگش پيداست

رازِ عشـــــق تــــــــو نگــويد “هندى“          چـــه كنـــــم من كه ز رنگش پيداست